سلام دوستان ...در قسمت قبل آموزش پایتون مفاهیم زیر را یاد دادیم

• معرفی زبان برنامه نویسی پایتون
• فراخوانی مفسر در زبان برنامه نویسی پایتون
• حالت تعاملی در Python
• آموزش استفاده از رمزنگاری متن کد در مفسر پایتون
• استفاده از پایتون به عنوان ماشین حساب
• رشته ها در برنامه نویسی python
• لیست ها در برنامه نویسی python

حال با ادامه آموزش پایتون همراه ما باشید.

مراحل اولیه برای برنامه نویسی پایتون Python

1البته که می توان از پایتون برای کارهای پیچیده تر از دو به اضافه دو استفاده کرد. برای مثال، می توان یک زیر دنباله اولیه سری فیبوناتچی را به صورت زیر نوشت:

1>>> # Fibonacci series:

1... # the sum of two elements defines the next

1... a, b = 0, 1

1>>> while a < 10:

1...     print(a)

1...     a, b = b, a+b

1...

10

11

11

12

13

15

18

این مثال چندین ویژگی جدید را معرفی می کند

1. خط اول شامل چندین تخصیص است: متغیر های a وb به طور همزمان مقادیر جدید صفر و یک را می گیرند. در خط آخر نیز مجددا از این گونه تخصیص استفاده شده است که نشان دهنده این است که ابتدا همه عبارات سمت راست قبل از هر گونه تخصیص دادن محاسبه می شوند. عبارات سمت راست، از چپ به راست محاسبه می شوند.

2. حقله while تا زمانی که شرط (در اینجا a < 10) صحیح (true) باشد اجرا می شود. در پایتون همانند C، هر مقدار صحیح(integer) غیر صفر صحیح (true) است. صفر غلط(false) است . شرط نیز ممکن است مقدار رشته یا لیست باشد؛ در واقع هر داده ترتیبی می تواند باشد. هر چیزی با طول غیر صفر صحیح و دنباله های خالی غلط هستند. تست استفاده شده در این مثال یک مقایسه ساده است. عملگرهای مقایسه ای استاندارد مشابه C نوشته می شوند. < کمتر از ، > بزرگتر از ، == تساوی ، <= کمتر مساوی ، >= بزرگتر مساوی ، =! نا مساوی.

3. بدنه حلقه فرورفتگی دارد. فرو رفتگی روش پایتون برای دسته بندی عبارات است. در prompt تعاملی، برای هر خط فرو رفته باید یک tab یا چندین فاصله تایپ کنید. در عمل به وسیله ویرایشگر متن، ورودی های پیچیده تری را برای پایتون آماده می کنید. همه ویرایشگر های متن محبوب دارای تسهیلات ایجاد فرورفتگی خودکار هستند. زمانی که یک عبارت ترکیبی به صورت تعاملی وارد شود، یک خط خالی باید پس آن وجود داشته باشد که نشان دهنده تکمیل آن باشد (زیرا پارسر(parser)نمیتواند حدس بزند که شما چه زمانی خط آخر را نوشته اید). توجه داشته باشید که همه خطوط درون یک بلاک باید به یک اندازه فرو رفته باشند.

4. تابع print() مقدار آرگومان هایی که به آن داده شده را چاپ می کند. عملکرد این تابع متفاوت است از نوشتن ساده عبارات مورد نظر(مانند نوشتن در مثال ماشین حساب). دلیل این تفاوت نحوه مدیریت چندین آرگومان، مقادیر اعشاری و رشته ها توسط این تابع است. رشته ها بدون علامت نقل قول چاپ می شوند و در بین موارد فاصله قرار می گیرد ، بنابراین می توانید به همه چیز به زیبایی شکل دهید. مانند این:

1>>> i = 256*256

1>>> print('The value of i is', i)

1The value of i is 65536

از آرگومان کلمه کلیدی end برای جلوگیری از اعمال خط جدید پس از خروجی می توان استفاده کرد و یا می توان خروجی را با یک رشته متفاوت اتمام کرد.

1>>> a, b = 0, 1

1>>> while a < 1000:

1...     print(a, end=',')

1...     a, b = b, a+b

1...

10,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55,89,144,233,377,610,987,

توجه !

1. از آنجایی که ** اولویت بالاتری نسبت به – دارد، -3**2 به صورت -(3**2) تفسیر می شود ، پس بنابراین نتیجه -9 می شود. برای جلوگیری از این اتفاق و رسیدن به نتیجه 9، می توان از (-3)**2 استفاده کرد.

2. بر خلاف سایر زبان ها، کاراکتر های خاص مانند n با هر دوی نقل قول تکی ('...') و دوتایی ("...") معنای یکسان دارند. تنها تفاوت در این دو این است که در نقل قول تکی نیازی به گریز از " نیست( اما باید از ’ گریز کرد) و بالعکس.

ابزارهای کنترل در زبان پایتون Python

آموزش عبارات if در زبان برنامه نویسی Python

شاید شناخته شده ترین نوع عبارات، عبارت if باشد. برای مثال:

1>>> x = int(input("Please enter an integer: "))

1Please enter an integer: 42

1>>> if x < 0:

1...     x = 0

1...     print('Negative changed to zero')

1... elif x == 0:

1...     print('Zero')

1... elif x == 1:

1...     print('Single')

1... else:

1...     print('More')

1...

میتوان به تعداد دلخواه (هیچ یا بیشتر ) بخش elif قرار داد، و بخش else اختیاری است. کلمه کلیدی elif خلاصه شده else if است، و بهتر است از اعمال فرورفتگی اضافی خودداری شود. یک دنباله if….elif….elif…. جایگزینی برای عبارات switch یا case موجود در سایر زبان ها است.

آموزش عبارات for در زبان برنامه نویسی Python

عبارات for در پایتون با آنچه که در C یا پاسکال استفاده می کردید، ممکن است کمی متفاوت باشد. به جای روند تکرار همیشگی که روی دنباله ای از اعداد حسابی که به صورت افزایشی تغییر میکند (مانند پاسکال)، یا به جای دادن این امکان به کاربر که بتواند گام تکرار و شرط پایان حلقه را مشخص کند (مانند C)، عبارت for در پایتون روی موارد هر نوع دنباله ای ( یک رشته یا یک لیست)، بر اساس همان ترتیبی که در دنباله قرار دارند، تکرار می شوند. برای مثال:

1>>> # Measure some strings:

1... words = ['cat', 'window', 'defenestrate']

1>>> for w in words:

1...     print(w, len(w))

1...

1cat 3

1window 6

1defenestrate 12

کدی که یک مجموعه را تغییر می دهد و همزمان روی عناصر همان مجموعه تکرار می کند (درون حلقه for)، می تواند برای اجرای صحیح چالش بر انگیز باشد. به جای آن، معمولا سر راست تر است که روی یک کپی از مجموعه حلقه بزنید یا یک مجموعه جدید ایجاد کنید.

1# Strategy:  Iterate over a copy

1for user, status in users.copy().items():

1    if status == 'inactive':

1        del users[user]

1 

1# Strategy:  Create a new collection

1active_users = {}

1for user, status in users.items():

1    if status == 'active':

1        active_users[user] = status

آموزش تابع range() در برنامه نویسی پایتون

اگر احتیاج دارید که روی دنباله ای از اعداد در حلقه تکرار کنید، تابع داخلی range() به کار می آید. این تابع توالی از اعداد حسابی تولید می کند.

1>>> for i in range(5):

1...     print(i)

1...

10

11

12

13

14

نقطه پایان داده شده هیچگاه جزء ای از دنباله تولید شده نیست. Range(10) ده مقدار تولید می کند که اندیس های مجاز برای عناصر یک دنباله به طول ده هستند. امکان دارد که بخواهیم بازه از عددی دیگر شروع شود، و یا یک واحد افزایشی متفاوت مشخص کنیم (حتی منفی، گاهی به آن گام می گویند).

1range(5, 10)

1   5, 6, 7, 8, 9

1 

1range(0, 10, 3)

1   0, 3, 6, 9

1 

1range(-10, -100, -30)

1  -10, -40, -70

برای تکرار روی اندیس های یک دنباله، می توانید range() و len() را مانند زیر ترکیب کنید:

1>>> a = ['Mary', 'had', 'a', 'little', 'lamb']

1>>> for i in range(len(a)):

1...     print(i, a[i])

1...

10 Mary

11 had

12 a

13 little

14 lamb

اگر چه در بیشتر این موراد، راحت تر است از تابع enumerate() استفاده شود. لینک Looping Techniques را ببینید. اگر فقط یک range را چاپ کنید، اتفاق عجیبی می افتد:

1>>> print(range(10))

1range(0, 10

شی باز گردانده شده توسط تابع range() به طرق مختلف به صورت یک لیست رفتار می کند، در حالی که واقعا لیست نیست. شی ای است که عناصر پی در پی دنباله مورد نظر را در زمان تکرار در حلقه باز می گرداند. اما واقعا یک لیست نیست، بدین ترتیب در ذخیره فضا صرفه جویی می کند. می گوییم چنین شی ای قابل تکرار است، یعنی به عنوان هدف برای توابع و ساختار هایی که انتظار چیزی را دارند که بتوان از آن عناصر ترتیبی به دست آورد تا هنگامی که عناصر خاتمه یابند ، مناسب است. دیدیم که عبارت for دارای این چنین ساختاری است، درحالی که یک مثال از یک تابع که یک شی قابل تکرار را پذیرفته تابع sum() است:

1>>> sum(range(4))  # 0 + 1 + 2 + 3

16

در ادامه با توابع بیشتری آشنا خواهیم شد که تکرار پذیر ها را به عنوان آرگومان دریافت می کنند و آنها را باز می گردانند. در انتها شاید کنجکاو باشید بدانید چگونه از یک range یک لیست بگیرید. و این راه حل است:

1>>> list(range(4))

1[0, 1, 2, 3]

در بخش ساختار های داده، جزییات بیشتری درباره list() ارائه می دهیم.

آموزش پایتون ادامه دارد

پایتون یک زبان برنامه نویسی قوی و ساده برای یادگیری است. پایتون دارای ساختارهای داده سطح بالای کارآمد و یک راهکار ساده اما موثر برای برنامه نویسی شی گرا است. نحو ظریف پایتون و تایپ پویای آن، به همراه طبیعت مفسر گونه آن، پایتون را تبدیل به یک زبان ایده آل برای برنامه نویسی و توسعه سریع برنامه های کاربردی در بسیاری از حوزه ها و در اکثر پلتفورم ها کرده است. مفسر پایتون و کتابخانه استاندارد گسترده آن برای اکثر پلتفورم ها در وب سایت پایتون به آدرس https://www.python.org/ به صورت رایگان در دسترس است و امکان توزیع رایگان آن نیز ممکن است. مفسر پایتون با توابع جدید و به سادگی قابل توسعه است. در آموزش پایتون مفاهیم اولیه و ویژگی های زبان و سیستم پایتون به صورت غیر رسمی به خواننده معرفی می شود. داشتن یک مفسر پایتون برای تجربه های دم دستی به کار می آید، اما تمامی مثال ها کامل و موجود هستند، بنابراین این آموزش را به صورت آفلاین نیز می توانید بخوانید. برای توصیف اشیا و ماژول ها استاندارد، کتابخانه استاندارد پایتون را ببینید. مرجع زبان پایتون تعاریف رسمی تری از زبان ارائه می کند. همچنین کتاب های متعددی که پایتون را به طور عمیق پوشش می دهند وجود دارد. این آموزش سعی در کامل بودن و پوشش تمامی ویژگی ها، یا حتی ویژگی های معمول و پر استفاده پایتون را ندارد. در عوض، بسیاری از ویژگی های پر ارزش زبان پایتون را معرفی می کند و یک دید خوبی از ساختار زبان به شما خواهد داد. پس از خواندن این آموزش، شما قادر به خواندن و نوشتن ماژول ها و برنامه های پایتون خواهید بود. همچنین برای یادگیری بیشتر درباره ماژول های متنوع کتابخانه پایتون موجود در کتابخانه استاندارد پایتون آماده خواهید بود. نگاهی به فهرست خالی از لطف نخواهد بود.

 

فراخوانی مفسر در زبان برنامه نویسی پایتون

مفسر پایتون معمولا در /usr/local/bin/python3.8 نصب می شود (روی ماشین هایی که این مسیر در دسترس است). با قرار دادن /usr/local/bin در مسیر جستجو پوسته Unix و با نوشتن دستور python3.8 در پوسته می توانید شروع کنید

از آنجایی که انتخاب محل قرار گیری مفسر یک گزینه نصب است، مکان های دیگر نیز ممکن است. این موضوع را با راهنمای محلی پایتون یا مدیر سیستم بررسی کنید. (به عنوان مثال /usr/local/python یک مکان متداول برای قرار گیری است).

بر روی سیستم های ویندوز که پایتون را از آدرس Microsoft Store نصب کرده اید، دستور python3.8 در دسترس خواهد بود

. اگر راه انداز py.exe را نصب کرده اید، می توانید از دستور py استفاده کنید.

 

قسمت Excursus: Setting environment variables را ببینید تا سایر روش ها برای راه اندازی پایتون را ببینید.

تایپ یک کاراکتر end-of-life (کنترلD در Unix و کنترلZ در ویندوز) در primary prompt باعث می شود تا مفسر با خروج حالت صفر خارج شود. اگر کار نکرد، می توانید با نوشتن دستور quit() از مفسر خارج شوید. ویژگی های تصحیح خطوط مفسر شامل تصحیح تعاملی، جایگزینی تاریخچه و تکمیل کد روی سیستم هایی که از کتابخانه GNU Readline پشتیبانی می کند، می باشد. شاید سریع ترین راه برای بررسی اینکه آیا تصحیح خطوط دستور پشتیبانی می شود، نوشتن کنترلP در اولین prompt پایتون که به آن دسترسی دارید باشد. اگر بوق بزند، شما تصحیح خطوط دستور دارید.

اگر هیچ اتفاقی نیافتد، یا ^P تکرار شود، تصحیح خطوط دستور قابل استفاده نیست. شما تنها می توانید با استفاده از کلید backspace کاراکتر ها را از خط فعلی حذف کنید. مفسر چیزی شبیه به پوسته Unix عمل می کند: زمانی که با ورودی استاندارد متصل به دستگاه tty فراخوانی شود، دستورات را به صورت تعاملی می خواند و اجرا می کند. زمانی که با آرگومان نام فایل یا یک فایل به عنوان ورودی استاندارد فراخوانی شود، یک اسکریپت را از آن فایل می خواند و اجرا می کند.

روش دوم برای شروع مفسر python -c command [arg] ... است، که دستور(ها) را، مشابه گزینه -c پوسته در command اجرا می کند. از آنجایی که عبارات پایتون اغلب شامل فاصله یا سایر کاراکتر هایی است که برای پوسته خاص هستند، معمولا توصیه می شود command را در کل با نقل قول تکی، نقل قول کنیم. برخی از ماژول های پایتون در قالب اسکریپت نیز مفید هستند. اینها می توانند با استفاده از python -m module [arg] ... فراخوانی شوند، که فایل کد را برای ماژول اجرا می کند، انگار که نام کامل آن را در خط دستور نوشته باشید. زمانی که از یک فایل اسکریپت استفاده می شود، گاهی اوقات مفید است که بتوانیم اسکریپت را اجرا و سپس حالات تعاملی را وارد کنیم. با پاس دادن -i قبل از اسکریپت می توان این کار را انجام داد. تمامی گزینه های خط دستور در Command line and environment توضیح داده شده است.

آموزش پایتون - پاس دادن آرگومان در زبان برنامه نویسی پایتون

هنگامی که برای مفسر شناخته شده باشید، نام اسکریپت و آرگومان های اضافی به لیستی از رشته ها(strings) تبدیل می شوند و به متغییر argv در ماژول sys تخصیص داده می شوند. با اجرای import sys می توانید به این لیست دسترسی پیدا کنید.

طول این لیست حداقل یک است. زمانی که هیچ اسکریپت و آرگومانی داده نشده باشد، sys.argv[0] یک رشته خالی است. زمانی که نام اسکریپت به صورت '-' ( به معنی ورودی استاندارد) داده شده باشد، مقدار sys.argv[0] ، '-' می شود. زمانی که از دستور –c استفاده شود، مقدار sys.argv[0] ، '-c' می شود. زمانی که از ماژول –m استفاده شود، مقدار sys.argv[0] ، نام کامل ماژول قرار داده شده می شود. گزینه های بعد از دستور –c و ماژول –m توسط پردازش گزینه مفسر پایتون استفاده نمی شود اما برای اینکه توسط دستور یا ماژول مدیریت شود در sys.argv قرار میگیرد.

حالت تعاملی در Python

زمانی که دستورات از یک tty خوانده شده باشند، گفته می شود که مفسر در حالت تعاملی است. در این حالت، با primary prompt آماده دستور بعدی می شود، معمولا سه علامت بزرگتر از (>>>) . برای خطوط پشت سر هم توسط secondary prompt آماده می شود، به صورت پیش فرض سه نقطه (...). مفسر یک پیام خوش آمد گویی با بیان شماره نسخه خود و اعلان حق کپی برداری را قبل از چاپ اولین prompt چاپ می کند.

1$ python3.8

1Python 3.8 (default, Sep 16 2015, 09:25:04)

1[GCC 4.8.2] on linux

1Type "help", "copyright", "credits" or "license" for more information.

1>>>

خطوط پشت سر هم در زمان وارد کردن ساختار چند خطی مورد نیاز است. به عنوان مثال این قطعه کد if را ببینید:

1>>>the_world_is_flat = True

1>>>if the_world_is_flat:

1...     print("Be careful not to fall off!")

1...

1Be careful not to fall off!

آموزش استفاده از مفسر پایتون قسمت دوم

آموزش استفاده از رمزنگاری متن کد در مفسر پایتون

به طور پیش فرض با متن فایل های پایتون به صورت رمزنگاری شده در UTF-8 رفتار می شود. در این رمزنگاری، کاراکتر های بیشتر زبان های جهان می تواند به طور همزمان در ادبیات(literals) رشته، شناسه ها(identifiers) و توضیحات (comments) مورد استفاده قرار گیرد.

اگرچه کتابخانه استاندارد تنها از کاراکترهای ASCII برای شناسه ها استفاده می کند، و این قراردادی است که هر کد قابل جا به جایی باید از آن پیروی کند. برای نمایش مناسب همه این کاراکتر ها، ویرایشگر شما باید تشخیص بدهد که فایل UTF-8 است، و از فونتی استفاده کند که از همه کاراکتر های استفاده شده در فایل پشتیبانی کند.

برای اعلان یک رمزنگار غیر از رمزنگار پیش فرض، یک خط توضیحات خاص باید در اولین خط فایل اضافه شود. نحو آن به صورت زیر است:

1# -*- coding: encoding -*-

در این جا encoding یکی از codecs های معتبر است که توسط پایتون پشتیبانی می شود. برای مثال، برای اعلان اینکه از رمزنگار Windows-1252 استفاده می شود، اولین خط از فایل متن کد شما باید این باشد:

1# -*- coding: cp1252 -*-

یک استثنا از قاعده خط اول زمانی است که متن کد با UNIX “shebang” line شروع شود. در این شرایط، اعلان رمز نگاری باید در خط دوم فایل اضافه شود. برای مثال:

1#!/usr/bin/env python3

1# -*- coding: cp1252 -*-

توجه !

در Unix، مفسر پایتون 3.x به صورت پیش فرض با نام قابل اجرای python نصب نشده است، بنابراین با پایتون 2.x قابل اجرا که به طور همزمان نصب شده باشد، در تعارض نیست.

معرفی غیر رسمی پایتون

در مثال های زیر، ورودی و خروجی با حضور یا عدم حضور prompt ها ( >>>و ... ) تشخیص داده می شود:

برای تکرار مثال، زمانی که prompt ظاهر شد، باید همه چیز را پس از prompt تایپ کنید. خطوطی که با prompt شروع نمی شود خروجی مفسر است. توجه داشته باشید که حضور یک prompt ثانویه در یک خط در مثال، به این معناست که باید یک خط خالی تایپ کنید. از این برای اتمام دستورات چند خطی استفاده می شود. بسیاری از مثال های این کتاب راهنما، حتی آنهایی که در prompt تعاملی وارد شده اند، شامل توضیحات می باشند.

در آموزش پایتون توضیحات با کاراکتر hash (#) شروع می شود و تا انتهای خط فیزیکی ادامه می یابد. توضیحات ممکن است در ابتدای یک خط، پس از فضای خالی و یا پس از کد شروع شود، اما نه در میان حروف یک رشته (string literal). یک کاراکتر hash در حروف یک رشته، تنها یک کاراکتر hash است. از آنجایی که توضیحات برای روشن تر و خوانا تر کردن کد است و توسط پایتون تفسیر نمی شود، ممکن است هنگام نوشتن مثال ها حذف شوند.

تعدادی مثال:

1# this is the first comment

1spam = 1  # and this is the second comment

1# ... and now a third!

1text = "# This is not a comment because it's inside quotes."

استفاده از پایتون به عنوان ماشین حساب

بیایید برخی دستورات ساده پایتون را امتحان کنیم. مفسر را شروع کنید و صبر کنید تا prompt اولیه ظاهر شود >>>. (نباید زمان زیادی طول بکشد.)

اعداد

مفسر به عنوان یک ماشین حساب ساده عمل می کند: می توانید یک عبارت را در آن تایپ کنید و مفسر مقدار آن را خواهد نوشت.

1نحوه نگارش عبارات سر راست است: عملگر های + ، - ، * و / همانند بسیاری از زبان های دیگر کار می کند (به عنوان مثال پاسکال یا C). از پرانتز ( () ) برای دسته بندی استفاده می شود. برای مثال:

1>>> 2 + 2

14

1>>> 50 - 5*6

120

1>>> (50 - 5*6) / 4

15.0

1>>>8 / 5  # division always returns a floating point number

11.6

اعداد صحیح (integer)

مثلا 2 ، 4 ، 20 از نوع int هستند و آنهایی که بخش کسری دارند مانند 5.0 ، 1.6 از نوع float هستند.

در ادامه این آموزش چیزهای بیشتری درباره انواع اعداد می بینیم. تقسیم (/ ) همیشه یک مقدار float باز می گرداند. برای انجام تقسیم کف (floor division) و گرفتن نتیجه صحیح ( چشم پوشی از هر نتیجه کسری) می توانید از عملگر (// ) استفاده کنید. برای محاسبه باقیمانده از % استفاده کنید.

1>>>17 / 3  # classic division returns a float

15.666666666666667

1>>>

1>>>17 // 3  # floor division discards the fractional part

15

1>>>17 % 3  # the % operator returns the remainder of the division

12

1>>>5 * 3 + 2  # result * divisor + remainder

117

در پایتون برای محاسبه توان میتوان از عملگر ** استفاده کرد

1>>>5 ** 2  # 5 squared

125

1>>>2 ** 7  # 2 to the power of 7

1128

از علامت مساوی (=) برای تخصیص یک مقدار به یک متغیر استفاده می شود. پس از آن هیچ نتیجه ای قبل از prompt تعاملی بعدی نمایش داده نمی شود.

1>>>width = 20

1>>>height = 5 * 9

1>>>width * height

1900

اگر یک متغیر تعریف نشده باشد (تخصیص یک مقدار)، در صورتی که بخواهید از آن استفاده کنید یک خطا دریافت خواهید کرد:

1>>> n  # try to access an undefined variable

1Traceback (most recent call last):

1File "", line 1, in 

1NameError: name 'n' is not defined

1

از اعداد اعشاری (floating point) به طور کامل پشتیبانی می شود. عملگر هایی با انواع متفاوت عملوند، عملوند از نوع صحیح را به اعشاری تبدیل می کنند.

1>>> 4 * 3.75 - 1

114.0

در حالت تعاملی، آخرین عبارت چاپ شده به متغیر _ تخصیص داده می شود. این به این معناست که هنگامی که از پایتون به عنوان ماشین حساب رو میزی استفاده می کنید، به نوعی ادامه محاسبات ساده تر می شود. برای مثال:

1>>>tax = 12.5 / 100

1>>>price = 100.50

1>>>price * tax

112.5625

1>>>price + _

1113.0625

1>>>round(_, 2)

1113.06

کاربر باید با این متغیر به صورت فقط خواندنی رفتار کند. به صراحت یک مقدار را به آن تخصیص ندهید. شما یک متغیر محلی مستقل با همان نام ایجاد می کنید که متغیر داخلی با رفتار جادویی را تحت پوشش خود می برد. علاوه بر int و float ، پایتون از سایر انواع اعداد نیز پشتیبانی می کند، از جمله Decimalو Fraction . همچنین پایتون پشتیبانی داخلی برای اعداد مختلط نیز دارد و از پسوند j یا J برای نمایش بخش موهومی عدد استفاده می کند، برای مثال 3+5j.

رشته ها در برنامه نویسی python

پایتون علاوه بر اعداد، میتواند رشته ها را نیز مدیریت کند. رشته ها به چندین طریق می توانند بیان شوند. رشته ها می توانند در نقل قول تکی ('...') و یا دوتایی ("...") قرار گیرند، و در هر دو صورت نتیجه یکسان است.2 از برای در رفتن از نقل قول استفاده می شود.

1>>>'spam eggs'  # single quotes

1'spam eggs'

1>>>'doesn't'  # use ' to escape the single quote...

1"doesn't"

1>>>"doesn't"  # ...or use double quotes instead

1"doesn't"

1>>>'"Yes," they said.'

1'"Yes," they said.'

1>>>""Yes," they said."

1'"Yes," they said.'

1>>>'"Isn't," they said.'

1'"Isn't," they said.'

در مفسر تعاملی، رشته خروجی درون نقل قول قرار می گیرد و از کاراکتر های خاص با backslash ها صرف نظر میشود. در حالی که ممکن است گاهی این متفاوت از ورودی به نظر برسد (نقل قول های در بر گیرنده می توانند تغییر کنند)، هر دو رشته برابر هستند. اگر رشته شامل نقل قول تکی باشد و هیچ نقل قول دوتایی نداشته باشد، رشته در نقل قول دوتایی قرار می گیرد. در غیر این صورت، در نقل قول تکی قرار میگیرد. تابع print() با حذف نقل قول های در برگیرنده و چاپ کاراکتر های خاص و escaped ، خروجی خوانا تری تولید می کند.

1>>>'"Isn't," they said.'

1'"Isn't," they said.'

1>>>print('"Isn't," they said.')

1"Isn't," they said.

1>>>s = 'First line.nSecond line.'  # n means newline

1>>>s  # without print(), n is included in the output

1'First line.nSecond line.'

1>>>print(s)  # with print(), n produces a new line

1First line.

1Second line.

اگر نمی خواهید کاراکترهایی که بعد از قرار دارند به عنوان کاراکتر های خاص تفسیر شوند، می توانید با اضافه کردن یک r قبل از اولین نقل قول از رشته خام (raw strings) استفاده کنید.

1>>>print('C:somename')  # here n means newline!

1C:some

1ame

1>>>print(r'C:somename')  # note the r before the quote

1C:somename

حروف رشته می توانند در چندین خط قرار گیرند. یک روش استفاده از نقل قول سه تایی است : """...""" یا '''...''' . انتهای خطوط به صورت خودکار در رشته قرار دارد، اما با اضافه کردن در انتهای خط می توان از آن جلوگیری کرد. مثال زیر:

1print("""

1Usage: thingy [OPTIONS]

1-h                        Display this usage message

1-H hostname               Hostname to connect to

1""")

خروجی زیر را تولید می کند( توجه داشته باشید که شامل خط جدید اولیه نیست).

1Usage: thingy [OPTIONS]

1-h                        Display this usage message

1-H hostname               Hostname to connect to

رشته ها می توانند با استفاده از عملگر + به همدیگر متصل شوند (مانند چسب به هم بچسبند) و با عملگر * تکرار شوند:

1>>># 3 times 'un', followed by 'ium'

1>>>3 * 'un' + 'ium'

1'unununium'

تعداد دو یا بیشتر از حروف رشته در کنار یکدیگر(مثل آنهایی که درون یک نقل قول قرار دارند) به صورت خودکار به هم چسبیده هستند.

1>>>'Py' 'thon'

1'Python'

این ویژگی به خصوص در زمانی که قصد شکستن رشته های طولانی را دارید مفید است.

1>>>text = ('Put several strings within parentheses '

1...         'to have them joined together.')

1>>>text

1'Put several strings within parentheses to have them joined together.'

البته این ویژگی فقط با دو حرف کار میکند نه با متغیرها یا عبارات.

1>>> prefix = 'Py'

1>>> prefix 'thon'  # can't concatenate a variable and a string literal

1File "", line 1

1prefix 'thon'

1^

1SyntaxError: invalid syntax

1>>> ('un' * 3) 'ium'

1File "", line 1

1('un' * 3) 'ium'

1^

1SyntaxError: invalid syntax

1

اگر می خواهید متغیر ها را اتصال دهید یا یک متغیر و یک حرف، از + استفاده کنید.

1>>>prefix + 'thon'

1'Python

رشته ها می توانند اندیس گذاری شوند (زیر نویس دار) به این صورت که اندیس اولین کاراکتر صفر باشد. هیچ نوع کاراکتر مجزا وجود ندارد. یک کاراکتر در واقع یک رشته به طول یک است.

1>>>word = 'Python'

1>>>word[0]  # character in position 0

1'P'

1>>>word[5]  # character in position 5

1'n'

همچنین، اندیس ها ممکن است به منظور شمارش از راست، منفی باشند.

1>>>word[-1]  # last character

1'n'

1>>>word[-2]  # second-last character

1'o'

1>>>word[-6]

1'P'

توجه داشته باشید از آنجایی که -0 همان 0 است، اندیس های منفی از -1 شروع می شوند. علاوه بر اندیس گذاری، از برش زدن (slicing) نیز پشتیبانی می شود. در حالی که از اندیس گذاری برای دسترسی به کاراکترها به صورت مجزا استفاده می شود، برش زدن به شما امکان دسترسی به زیر رشته ها را می دهد.

1>>>word[0:2]  # characters from position 0 (included) to 2 (excluded)

1'Py'

1>>>word[2:5]  # characters from position 2 (included) to 5 (excluded)

1'tho'

توجه داشته باشید که چگونه همیشه شروع بازه شامل می شود و انتهای بازه حذف. این نشان می دهد s[:i] + s[i:] همیشه با s برابر است.

1>>>word[:2] + word[2:]

1'Python'

1>>>word[:4] + word[4:]

1'Python'

برش اندیس ها، پیش فرض های مفیدی دارد. اندیس اول حذف شده به طور پیش فرض صفر است . اندیس دوم حذف شده به طور پیش فرض سایز رشته برش خورده است.

1>>>word[:2]   # character from the beginning to position 2 (excluded)

1'Py'

1>>>word[4:]   # characters from position 4 (included) to the end

1'on'

1>>>word[-2:]  # characters from the second-last (included) to the end

1'on'

یک روش برای به یاد داشتن نحوه عملکرد برش این است که به اندیس ها به عنوان اشاره گر بین کاراکترها نگاه کنید، به این صورت که سمت چپ اولین کاراکتر شماره صفر باشد. سپس سمت راست آخرین کاراکتر یک رشته با تعداد n کاراکتر، اندیس n دارد. برای مثال:

 

12+---+---+---+---+---+---+
 | P | y | t | h | o | n |

1+---+---+---+---+---+---+

10   1   2   3   4   5   6

1-6  -5  -4  -3  -2  -1

 

ردیف اول شماره ها مکان اندیس های 0 … 6 در رشته را بیان می کند. ردیف دوم اندیس های منفی متناظر را می دهد. یک برش از i به j ، شامل همه کاراکتر ها بین لبه با نام i و لبه با نام j است. برای اندیس های غیر منفی، طول یک برش اختلاف اندیس ها است، اگر هر دو در بازه باشند. برای مثال، طول word[1:3 2 است. استفاده از اندیس خیلی بزرگ باعث بروز خطا می شود.

1>>> word[42]  # the word only has 6 characters

1Traceback (most recent call last):

1File "", line 1, in 

1IndexError: string index out of range

1

اگر چه اندیس های برش خارج از بازه در هنگام استفاده از برش، با ظرافت مدیریت می شود.

1>>>word[4:42]

1'on'

1>>>word[42:]

1''

رشته ها در پایتون نمیتوانند تغییر کنند. آنها تغییر ناپذیر (immutable) هستند. بنابراین، تخصیص به یک مکان اندیس گذاری شده در رشته باعث بروز خطا می شود.

1>>> word[0] = 'J'

1Traceback (most recent call last):

1File "", line 1, in 

1TypeError: 'str' object does not support item assignment

1>>> word[2:] = 'py'

1Traceback (most recent call last):

1File "", line 1, in 

1TypeError: 'str' object does not support item assignment

1

اگر به یک رشته متفاوت احتیاج دارید، باید یک رشته جدید ایجاد کنید.

1>>>'J' + word[1:]

1'Jython'

1>>>word[:2] + 'py'

1'Pypy'

تابع داخلی len() طول رشته را باز می گرداند.

1>>>s = 'supercalifragilisticexpialidocious'

1>>>len(s)

134

لیست ها در برنامه نویسی python

زبان برنامه نویسی پایتون تعدادی انواع داده ترکیبی برای دسته بندی مقادیر مختلف با هم، می شناسد. متنوع ترین آن لیست است، که می توان آن را به صورت لیستی از مقادیر که درون ([]) با ویرگول (,) از هم جدا شده اند نوشت. لیست ممکن است شامل مواردی از انواع مختلف باشد، اما معمولا همه موارد از نوع یکسانی برخوردار هستند.

1>>>squares = [1, 4, 9, 16, 25]

1>>>squares

1[1, 4, 9, 16, 25]

همانند رشته ها (و سایر انواع داخلی ترتیبی)، لیست نیز می تواند اندیس گذاری و برش شود.

1>>>squares[0]  # indexing returns the item

11

1>>>squares[-1]

125

1>>>squares[-3:]  # slicing returns a new list

1[9, 16, 25]

همه عملیات برش یک لیست جدید شامل عناصر درخواست شده را باز می گرداند. این به این معناست که برش مورد نظر یک کپی سطحی از لیست را باز می گرداند.

1>>>squares[:]

1[1, 4, 9, 16, 25]

همچنین لیست ها از عملیاتی نظیر اتصال پشتیبانی می کنند.

1>>>squares + [36, 49, 64, 81, 100]

1[1, 4, 9, 16, 25, 36, 49, 64, 81, 100]

برخلاف رشته ها که غیر قابل تغییر هستند، لیست یک نوع قابل تغییر است و می توان محتویات آن را تغییر داد.

1>>>cubes = [1, 8, 27, 65, 125]  # something's wrong here

1>>>4 ** 3  # the cube of 4 is 64, not 65!

164

1>>>cubes[3] = 64  # replace the wrong value

1>>>cubes

1[1, 8, 27, 64, 125]

همچنین می توانید با استفاده از متد append() (درباره متد ها در آینده بیشتر صحبت خواهیم کرد) مواردی را به انتهای لیست اضافه کنید.

1>>>cubes.append(216)  # add the cube of 6

1>>>cubes.append(7 ** 3)  # and the cube of 7

1>>>cubes

1[1, 8, 27, 64, 125, 216, 343]

1تخصیص به برش ها نیز امکان پذیر است. این امر حتی می تواند سایز لیست را تغییر دهد یا کلا آن را خالی کند.

1>>>letters = ['a', 'b', 'c', 'd', 'e', 'f', 'g']

1>>>letters

1['a', 'b', 'c', 'd', 'e', 'f', 'g']

1>>># replace some values

1>>>letters[2:5] = ['C', 'D', 'E']

1>>>letters

1['a', 'b', 'C', 'D', 'E', 'f', 'g']

1>>># now remove them

1>>>letters[2:5] = []

1>>>letters

1['a', 'b', 'f', 'g']

1>>># clear the list by replacing all the elements with an empty list

1>>>letters[:] = []

1>>>letters

1[]

همچنین تابع داخلی len() نیز بر روی لیست ها اعمال می شود.

1>>>letters = ['a', 'b', 'c', 'd']

1>>>len(letters)

14

می توان لیست ها را تو در تو کرد (ایجاد لیستی شامل لیست های دیگر). برای مثال:

1>>>a = ['a', 'b', 'c']

1>>>n = [1, 2, 3]

1>>>x = [a, n]

1>>>x

1[['a', 'b', 'c'], [1, 2, 3]]

1>>>x[0]

1['a', 'b', 'c']

1>>>x[0][1]

1'b'

آموزش پایتون ادامه دارد

سلام با آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با آرایه ها Array Lists در جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

لینک قسمت اول آموزش جاوا

آموزش رشته ها در جاوا

در مورد رشته های جاوا موارد بیشتری از آنچه با چشم دیده می شود وجود دارد. بر خلاف متغیرهای int یا متغیرهای double، رشته ها آبجکت می باشند. و این در عمل به این معناست که با رشته های متن کارهایی می توانید انجام دهید که با متغیرهای double یا int نمی توانید انجام دهید. ( همین مورد برای انواع داده ی boolean، byte، single، char، float، long و short نیز به کار می رود: آنها مانند رشته ها آبجکت نیستند)

قبل از اجرای رشته های متن، در اینجا اطلاعات اصلی مربوط به رشته ها را مشاهده خواهید کرد.

چگونگی ذخیره ی رشته ها در جاوا

آموزش جاوا

یک رشته مجموعه ای از کاراکترهای Unicode می باشد که تحت عنوان نام یک متغیر حفظ می شوند. رشته ی زیر را در نظر بگیرید.

1String someText = "Bill"‎

این خط به جاوا می گوید که یک رشته آبجکت با چهار کاراکتر "B"، "i"، "l"و یک "l" دیگر برقرار کند. در مجموعه کاراکتر Unicode، این مقادیر عبارتند از: u0042، u0069، u006c،u006c . مقادیر Unicode به عنوان اعداد هگزادسیمال ذخیره می شوند. حروف بزرگ ( A تا Z) با استفاده از مقادیر u0041 تا u005a ذخیره می شوند، در حالیکه حروف کوچک ( a تا z ) با استفاده از مقادیر هگزادسیمال u0061 تا u007a ذخیره می شوند.

در بخش قبل یک array وجود داشت که رشته های متن را حفظ می کرد. سپس array را مرتب سازی کردیم.

وقتی که برنامه اجرا می شود، خروجی مانند تصویر زیر می باشد.

قبلا ذکر کردیم که لغت "This" در ابتدا قرار می گیرد. اگر قرار است array به ترتیب حروف الفبا مرتب شود، انتظار می رود که لغت "a" در ابتدا قرار بگیرد. این به این خاطر است که لغت "a" با حرف کوچک دارای مقدار هگزادسیمال u061 می باشد، که عدد دهدهی 97 می باشد. اما حرف بزرگ "T" دارای یک مقدار هگزادسیمال u054 می باشد که عدد دهدهی 84 است. 84 کمتر از 97 می باشد، بنابراین "T" در ابتدا قرار می گیرد.

بسیار خود، اجازه بدهید در موزد اجرای رشته های متن کارهایی انجام دهیم. رشته متدهایی که مورد بررسی قرار خواهیم داد، عبارتند از

toUpperCasse toLowerCase compareTo IndexOf endWith, startsWith Substring Equals charAt trim valueOf

متدهای اول در بالا متدهای آسانی می باشند، که به حروف بزرگ و کوچک تبدیل می شوند. در بخش بعد در مورد آنها فرا خواهید گرفت.

آموزش جاوا

آموزش تغییر به حروف بزرگ و کوچک در جاوا

تبدیل رشته های خود به حروف بزرگ و کوچک کار آسانی می باشد: تنها از متودهای داخلی toUpperCase و toLowerCase استفاده کنید.

برای این کار یک پروژه ی جدید را شروع کرده و کد زیر را به آن اضافه کنید:

دو خط اول از کد یک متغیر String برای حفظ متن "text to change" تنظیم می کنند و سپس آن را چاپ می کنیم. خط سوم یک متغیر دوم String به نام نتیجه را تنظیم می کند. و خط چهارم می باشد که در آن تبدیل را انجام می دهیم:

1result = changeCase.toUpperCase( );

برای استفاده از یک متود string ابتدا رشته ی مورد نظر را تایپ کنید. برای ما این رشته در متغیر changeCase نامیده می شود. پس از نام متغیر یک نقطه تایپ کنید، سپس لیستی از متودهای موجود را مشاهده می کنید که می توانید در رشته ی خود از آنها استفاده کنید. toUpperCase را انتخاب کنید. ( متود پس از آن نیاز به پرانتز دارد.)

پس از اینکه جاوا لغت را به حروف بزرگ تغییر داده است، ما رشته ی جدید را به متغیر نتیجه ی خود مرتب می کنیم.

وقتی برنامه اجرا می شود، پنجره ی Output نتیجه ی زیر را نمایش خواهد داد:

اما شما مجبور نیستید که لغت تغییر یافته را در یک متغیر جدید ذخیره کنید. این کار نیز انجام می شود:

1System.out.println( changeCase.toUpperCase( ) );

در اینجا جاوا تنها با تغییر رشته و بدون نیاز به اختصاص دادن نتیجه به یک متغیر جدید، به کار خود ادامه خواهد داد.

در عوض اگر می خواهید فقط به حروف کوچک تغییر دهید، از متود toLowerCase استفاده کنید. این متود درست به روش متود toUpperCase استفاده می شود.

در بخش بعدی چگونگی مقایسه ی رشته ها را در جاوا مشاهده خواهید کرد.

آموزش جاوا

آموزش مقایسه ی رشته ها

شما می توانید یک متود را با متود دیگر مقایسه کنید. ( در هنگام مقایسه جاوا از مقادیر هگزادسیمال به جای خود حروف استفاده خواهد کرد.). به عنوان مثال اگر بخواهید لغت "Ape" را با لغت "App" مقایسه کنید تا ببینید کدامیک نخست قرار می گیرد، می توانید از یک رشته متود داخلی به نام compareTo استفاده کنید. اجازه بدهید چگونگی کار آن را بررسی کنیم.

برای این کار نیازی به شروع یک پروژه ی جدید ندارید: به راحتی روی کدی که دارید کامنت بگذارید یا آن را حذف کنید. اکنون کد زیر را به آن اضافه کنید:

ما دو رشته متغیر تنظیم کرده ایم که حاوی لغا ت "Ape" و "App" می باشند. متود compareTo در کد بالا خط زیر می باشد:

1result = Word1.compareTo( Word2 );

متود compareTo یک مقدار را گزارش می دهد. مقدار گزارش شده یا کمتر از 0 یا بیشتر از 0 و یا مساوی 0 می باشد. اگر Word1 قبل از Word2 قرار بگیرد، مقدار گزارش شده کمتر از 0 خواهد بود. اگر Word1 بعد از Word2 قرار بگیرد، مقدار گزارش شده بزگتر از 0 خواهد بود. اگر هر دو لغت یکشان باشند، مقدار 0 گزارش خواهد شد.

بنابراین لازم است کقداری را اختصاص دهید که compareTo به یک متغیر بازمی گرداند. ما مقدار را در یک متغیر صحیح به نام نتیجه قرار می دهیم. عبارات IF در کد به سادگی تست می کنند تا مورد را در متغیر نتیجه مشاهده کنند.

آموزش جاوا

به هرحال وقتی یک رشته از متن را با رشته ای دیگر مقایسه می کنید، جاوا به جای حروف واقعی، مقادیر هگزادسیمال تاکید شده را مقایسه می کند. از آنجایی که حروف بزرگ دارای مقدار هگزادسیمال کمتری نسبت به حروف کوچک هستند، حرف بزرگ A در App قبل از حرف کوچ a در ape قرار خواهد گرفت. می توانید این مورد را امتحان کنید. در کد خود "Ape" را به "ape" تغییر دهید. خروجی "Word1 is more than Word2" خواهد بود، به این معنا که از لحاظ الفبایی جاوا لغت ape را بعد از app قرار خواهد داد.

برای حل مشکل یک متود مرتبط به نام compareToIgnoreCase وجود دارد. همانطور که از نام آن پیداست حروف بزرگ و کوچک نادیده گرفته می شوند. با استفاده از این متود از لحاظ الفبایی لغت ape قبل از App قرار خواهد گرفت.

آموزش استفاده از متد indexOf

متد indexOf برای قرار دادن یک کاراکتر یا یک رشته در داخل یک رشته ی دیگر استفاده می شود. به عنوان مثال می توانید از آن برای بررسی وجود کاراکتر @ در یک آدرس ایمیل استفاده کنید. اجازه بدهید از این مثال در کد استفاده کنیم.

مجددا می توانید روی کد خود کامنت بگذارید یا آن را حذف کنید. اما کد جدیدی برای امتحان کردن وجود دارد:

میخواهیم وجود نماد @ را در آدرس ایمیل بررسی کنیم، بنابراین ابتدا یک متغیر char تنظیم کرده و به آن مقدار '@' اختصاص می دهیم. ( به نماد علامت نقل قول متغیر char دقت داشته باشید.). پس از تنظیم یک آدرس ایمیل، یک متغیر نتیجه داریم، این یک متغیر int می باشد. دلیل این که نتیجه یک عدد صحیح می باشد این است که متود indexOf یک مقدار گزارش خواهد داد. این مقدار عدد مربوط به موقعیت کاراکتر علامت را در رشته ی آدرس ایمیل باز خواهد گرداند. در اینجا خط مربوطه را مشاهده می کنید:

1result = email_address.indexOf( ampersand );

رشته ای که در حال جستجوی آن هستید در ابتدا قرار می گیرد. پس از یک نقطه، indexOf را تایپ کنید. بین پرانتزهای indexOf گزینه های زیادی دارید: یکی از این گزینه ها تایپ کردن یک کاراکتر مجزا ( یا نام متغیر char) می باشد. ما متغیر علامت خود را (ampersand) بین پرانتزهای indexOf قرار داده ایم. جاوا موقعیت کاراکتر @ را در آدرس ایمیل به ما خواهد گفت. این مقدار را در متغیر نتیجه ذخیره خواهد کرد.

وقتی کد را اجرا می کنید خروجی 4 خواهد بود. ممکن است تصور کنید که علامت @ پنجمین کاراکتر در آدرس ایمیل می باشد، اما indexOf شمارش را از 0 شروع می کند.

به هرحال اگر کاراکتر در لغتی که آن را جستجو می کنید وجود نداشته باشد، indexOf مقدار 1- را گزارش می دهد. برای امتحان این مورد نماد @ را از آدرس ایمیل خود حذف کنید. سپس مجددا کد خود را اجرا کنید که 1- را به عنوان خروجی مشاهده خواهید کرد.

می توانید از مقدار گزارش شده ی 1- به نفع خود استفاده کنید. در اینجا مجددا کدی را مشاهده می کنید با یک عبارت IF که مقدار متغیر نتیجه را امتحان می کند:

بنابراین اگر نتیجه ی indexOf عدد 1- باشد، می توانیم به یوزر اجازه ی ادامه ی کار بدهیم.

می توانید از indexOf برای تست کردن بیشتر از یک کاراکتر استفاده کنید. کد زیر آدرس ایمیل را چک می کند اگر با ".com" تمام می شود:

آموزش جاوا

کد تقریبا یکسان می باشد، به جز اینکه اکنون در حال استفاده از متغیر String برای حفظ متنی هستیم که می خواهیم برای وجود (.com) و نه متغیر char آن را بررسی کنیم.

اگر متنی که در جستجوی آن هستیم در string که قبل از نقطه ی مربوط به indexOf یافت نشد، مجددا نتیجه ی 1- گزارش داده خواهد شد. در غیر این صورت indexOf موقعیت اولین کاراکتر هماهنگ سازی را گزارش خواهد داد. در کد فوق وقتی شمارش را از 0 شروع می کنید، نقطه هفتمین کاراکتر در آدرس ایمیل می باشد.

می توانید یک موقعیت شروع نیز برای جستجوهای خود تعیین کنید. در مثال آدرس ایمیل می توانیم جستجو برای ".com" را پس از نماد @ آغاز کنیم. در اینجا کدی را می بینید که موقعیت نماد @ را تعیین می کند و سپس از آن به عنوان موقعیت آغازین برای جستجوی ".com" استفاده می کند.

خط زیر در واقع خط جدید کد می باشد:

1result = email_address.indexOf( dotCom, atPos );

تنها تفاوت افزودن یک متغیر اضاقه بین پرانتزهای indexOf می باشد. ما هنوز رشته ای داریم که در جستجوی آن هستیم ( که متنی است که در متغیر dotcom قرار می گیرد)، اما اکنون یک موقعیت ابتدایی برای جستجو داریم. این موقعیت مقدار متغیری به نام atPos می باشد. مقدار atPos با استفاده از indexOf برای تعیین موقعیت نماد @ در آدرس ایمیل به دست می آید. بنابراین جاوا به جای شروع از 0، جستجو را از این موقعیت آغاز خواهد کرد که پیش فرض می باشد.

Ends With … Starts With

برای برنامه ی فوق می توانید از متود داخلی endsWith استفاده کنید:

آموزش جاوا

1Boolean ending = email_address.endsWith( dotcom );

لازم است یک متغیر Boolean برای endsWith تنظیم کنید، زیرا متود پاسخ true یا false را گزارش خواهد داد. رشته ای که سعی در تست کردن آن دارید، بین پرانتزهای endsWith قرار می گیرد و متنی که در جستجوی آن هستید قبل از آن می آید. اگر متن در جستجوی رشته باشد، یک مقدار true گزارش داده می شود، در غیر اینصورت false خواهد بود. برای بررسی مقدار می توانید یک عبارت if … else اضافه کنید:

1System.out.println( "Invalid Email Address" );

1}

1else {

1System.out.println( "Email Address OK " );

1}

1if (ending == false ) {

متود startsWith به روشی مشابه استفاده می شود.

1Boolean startVal = email_address.startsWith( dotcom );

مجددا مقدار گزارش شده یک مقدار true یا false از Boolean می باشد.

در بخش بعدی چگونگی استفاده از متودی به نام substring را فرا خواهید گرفت.

سلام با آموزش جاوا JAVA در خدمت شما عزیزان هستم

در قسمت قبل از آموزش تصویری برنامه نویسی جاوا با آرایه ها در جاوا آشنا شدیم

حال با ادامه آموزش جاوا همراه باشید:

لینک قسمت اول آموزش جاوا

آرایه Array هایی که تاکنون استفاده کرده اید تناه یک ستون داده دارند. اما می توانید یک array برای نگهداری بیشتر از یک ستون تنظیم کنید. این array ها چند بعدی نامیده می شوند. به عنوان مثال یک صفحه ی گسترده را با ردیف ها و ستون ها در نظر بگیرید. اگر 6 ردیف و 5 ستون داشته باشید، صفحه ی گسترده ی شما می تواند 30 عدد را در خود داشته باشد، که ممکن است مانند تصویر زیر به نظر برسد:

یک array چند بعدی موردی است که می تواند همه ی مقادیر بالا را در خود داشته باشد، که آنها را مانند زیر تنظیم کرده اید:

1int[ ][ ] aryNumbers = new int[6][5];

این array به روش تنظیم یک array عادی تنظیم می شود، به جز اینکه در این مورد دو مجموعه کروشه دارید. اولین مجموعه از کروشه ها برای ردیف ها می باشد و دومین مجموعه نیز برای ستون ها می باشد. در خط بالا به جاوا اعلام کرده ایم که یک array با 6 ردیف و 5 ستون تنظیم کند. برای حفظ مقادیر در یک array چند بعدی، باید مراقب دنبال کردن ردیف ها و ستون ها باشید. در اینجا کدهایی را برای پر کردن اولین ردیف های اعداد از تصویر صفحه ی گسترده ی ما مشاهده می کنید:

1aryNumbers[0][0] = 10;

1aryNumbers[0][1] = 12;

1aryNumbers[0][2] = 43;

1aryNumbers[0][3] = 11;

1aryNumbers[0][4] = 22;

بنابراین اولین ردیف، ردیف 0 می باشد. سپس ستون ها از 0 تا 4 می باشند که 5 آیتم هستند. برای پر کردن دومین ردیف کد زیر لازم می باشد:

آموزش جاوا

1aryNumbers[1][0] = 20;

1aryNumbers[1][1] = 45;

1aryNumbers[1][2] = 56;

1aryNumbers[1][3] = 1;

1aryNumbers[1][4] = 33;

اعداد ستون همان است، اما اعداد مربوط به ردیف همه 1 نی باشند.

تکنیک مورد نیاز برای دسترسی به همه ی آیتم ها در یک array چند بعدی، استفاده از یک loop داخل یکی دیگر می باشد. در اینجا کدی را مشاهده می کنید برای دسترسی به همه ی اعداد در بالا. این برنامه از یک double برای loop استفاده می کند:

اولین for loop برای ردیف ها استفاده می شود و دومین for loop برای ستون ها. در اولین چرخش از اولین loop، مقدار متغیر i عدد 0 خوهد شد. کد داخل for loop یک loop دیگر می باشد. تمام این loop دوم هنگامی که مقدار متغیر i عدد 0 باشد، اجرا خواهد شد. for loop دوم از یک متغیر به نام j استفاده خواهد کرد. متغیرهای i و j برای دسترسی به array قابل استفاده می باشند.

آموزش جاوا

1aryNumbers[ i ][ j ]

بنابراین سیستم دو loop برای وارد کردن همه ی مقادیر به یک array چند بعدی استفاده می شود، ردیف به ردیف.

تمرین: برنامه ی فوق در جایی به پایان می رسد که در آن در حال نوشتن برنامه ای برای چاپ تمام مقادیر از صفحه ی گسترده هستیم. وقتی که این کار انجام می شود، پنجره ی Output چیزی شبیه به تصویر زیر خواهد بود:

آرایه Array های چندبعدی می توانند گول زننده نیز باشند، اساسا به این دلیل که حفظ مسیر ستون ها و ردیف های شما سخت می باشد! در بخش بعدی در مورد لیست های array فرا خواهید گرفت.

آموزش استفاده از Array Lists در جاوا

آموزش جاوا

اگر از تعداد آیتم هایی که قرار است در array قرار بگیرند، اطلاعی ندارید، ممکن ست بهتر باشد از چیزی به نام ArrayList استفاده کنید. یک ArrayList در واقع یک ساختار دینامیک داده می باشد، به این معنا که آیتم ها قابل حذف و اضافه از لیست می باشند. یک array معمولی در جاوا یک ساختار استاتیک داده می باشد، زیرا شما اندازه ی اولیه ی array خود را دارید.

برای تنظیم یک ArrayList، ابتدا باید پوشه ای از java.util library وارد کنید:

1import java.util.ArrayList;

سپس می توانید یک آبجکت ArrayList جدید ایجاد کنید:

1ArrayList listTest = new ArrayList( );

توجه کنید که این بار نیازی به کروشه ندارید.

زمانی که آبجکت ArrayList جدید داشته باشید، می توانید با متود add، عناصری به آن اضافه کنید:

1listTest.add( "first item" );

1listTest.add( "second item" );

1listTest.add( "third item" );

1listTest.add( 7 );

بین پرانتزهای add آنچه را که می خواهید به ArrayList اضافه کنید، قرار دهید. به هرحال فقط می توانید آبجکت ها را اضافه کنید. سه آیتم اولی که به لیست بالا اضافه کرده ایم، آبجکت های String می باشند. چهارمین آیتم یک عدد می باشد. اما این عدد یک آبجکت از نوع صحیح خواهد بود.

آیتم ها در لیست می توانند توسط یک عدد Index و با استفاده از یک متود get مورد اشاره قرار بگیرند:

1listTest.get( 3 )

این خط آیتم را روی لیست در Index position 3 خواهد گرفت. اعداد ایندکس شمارش را از 0 شروع می کنند، بنابراین این آیتم چهارمین آیتم خواهد بود.

شما می توانید آیتم ها را از یک ArrayList حذف هم بکنید:

آموزش جاوا

1listTest.remove(2);

یا می توانید از مقدار روی لیست استفاده کنید:

1listTest.remove( "second item" );

حذف یک آیتم باعث تغییر اندازه ی ArrayList خواهد شد، بنابراین وفتی از عدد شاخص استفاده می کنید، وقتی سعی در به دست آوردن یک آیتم روی لیست دارید، باید مراقب باشید. اگر آیتم شماره ی 2 را حذف کرده ایم، بنابراین لیست فوق فقط حاوی 3 آیتم خواهد بود. سعی در به دست آوردن با عدد شاخص 3، منجر به بروز خطا خواهد شد.

برای وارد شدن به هر آیتم در ArrayList، می توانید چیزی به نام یک Iterator را تنظیم کنید. ایک گروه در کتابخانه ی java.util نیز یافت می شود:

1import java.util.Iterator;

می توانید ArrayList را به یک آبجکت Iterator جدید ضمیمه کنید:

1Iterator it = listTest.iterator( );

این خط یک آبجکت Iterator جدید تنظیم می کند که می تواند برای وارد شدن به آیتم ها در ArrayList به نام listTest استفاده شود. دلیل استفاده از یک آبجکت Iterator این است که این آبجکت دارای متودهایی به نام next و hasNext می باشد. می توانید از اینها در یک loop استفاده کنید:

1while ( it.hasNext( ) ) {

1System.out.println( it.next( ) );

1}

متود hasNext یک مقدار Boolean را گزارش می دهد. اگر آیتمی در ArrayList وجود نداشته باشد، مقدار false خواهد بود. متود بعدی می تواند برای وارد شدن همه ی آیتم ها در لیست استفاده شود.

برای تست کردن همه ی این تئوری کد زیر را امتحان کنید:

آموزش جاوا

به خطی که همه ی لیست را چاپ می کند، دقت داشته باشید:

1System.out.println( "Whole list=" + listTest );

این خط به شما یک روش سریع برای مشاهده ی آیتم های روی لیستتان ارائه می دهد. وقتی کد اجرا می شود، پنجره ی Output موارد زیر را نمایش خواهد داد:

1first item second item third item 7 Whole list=[first item, third item, 7] Position 1=third item

به طور خلاصه، وفتی از تعداد عناصری که قرار است در لیستی از آیتم ها قرار بگیرند، مطمئن نیستید، از ArrayList استفاده کنید. اکنون بررسی array ها را رها می کنیم. در بخش بعدی به بررسی رشته ها خواهیم پرداخت.

این آموزش ادامه دارد